'Met roebels en dollars is alles mogelijk in Moskou'

Het Nieuwsblad,Patrick Ceulemans in Moskou:

Op bezoek bij viervoudig Europees speelster van het jaar Ann Wauters in Rusland

Vier keer al werd ze uitgeroepen tot de beste speelster van Europa. In eigen land is ze echter (nog) geen vedette. Iets waar Ann Wauters ook niet echt boos om is, want ondanks haar 1,93 meter loopt ze liefst niet te veel in de kijker. En dat lukt dus, ook al omdat ze het grootste deel van het seizoen in het buitenland verblijft. Wij zochten de 27-jarige Waaslandse op in de Russische hoofdstad.

Ook al plaatsten de Belgische basketbalvrouwen zich een paar maanden geleden ei zo na voor de Olympische Spelen in Peking, vrouwenbasket is en blijft in ons land een heel kleine sport. Dat is in Rusland wel anders. Ann Wauters is er ook figuurlijk een grote dame.

In het bar koude en ondergesneeuwde Moskou laat ze de journalist uit haar nietige thuisland - stipt op tijd - afhalen met de nodige klasse. 'Elke speelster heeft een eigen chauffeur ter beschikking. In een stad met ongeveer vijftien miljoen mensen en een enorm druk verkeer is dat geen overbodige luxe,' zegt Lot Wielfaert, de levensgezellin van Ann Wauters, die ons opvangt aan het hotel en in een indrukwekkende 4 X 4 met ons naar de thuisbasis van CSKA Moskou rijdt.

De zaal van het team van Wauters, waar ook de mannen van CSKA spelen, oogt indrukwekkend. De bureaus en de andere accommodatie is fonkelnieuw, de organisatie lijkt perfect, maar toch ademt het geheel nog iets ouderwets Russisch uit.

De vrouwenploeg is aan de training bezig als we door een zijdeur binnenstappen. De nieuwe Letse trainer - Gundrus Vetra - legt er flink de pees op. De 2m02 grote Maria Stepanova en de bloedmooie Ilona Korstin knikken even als we binnenkomen, Ann Wauters kijkt niet op en oefent geconcentreerd voort. Ze blesseert zich aan de hand, wordt even verzorgd en gaat er weer fel tegenaan.

Na afloop van de training maakt de verbeten trainingsblik plaats voor een brede glimlach. 'Ik neem even snel een douche en dan trekken we de stad in', zegt Wauters. Ze troont ons - uiteraard weer met privé-chauffeur - mee naar een Belgisch restaurant in het centrum van Moskou. 'We wilden er vorige week al naartoe gaan toen Helmut Lotti hier op bezoek was voor Unicef. Maar toen moesten we bij de Belgische ambassadeur gaan eten.'

Etienne, de eigenaar van restaurant Bruxelles, heeft een Belgisch vlagje op tafel gezet en serveert een stevig Belgisch bier als opwarmer. 'Heel vaak gaan we hier niet uit. Toch waren we vorige zaterdag met het ganse team in het centrum van Moskou. In een trendy club, waarin zelfs een aantal zwembaden waren. Om twee uur dook daar dan plots DJ Bob Sinclair op. Het lijkt alsof in Moskou op dit ogenblik alles mogelijk is. Als je tenminste de nodige roebels of dollars op tafel legt', lacht Wauters.

Het moet een wereld van verschil zijn met Samara waar je vorig jaar speelde?

'Dat mag je wel zeggen. Samara was een grauwe provinciestad ver weg in Rusland, waar niks te beleven viel. Eigenlijk zat ik bij elke binnenlandse vlucht met een klein hartje op het vliegtuig. Je kan ermee lachen, maar af en toe crasht er wel een eentje van een Russische maatschappij. Anderzijds was het er wel gezellig. We verbleven in Samara met het ganse team in een grote residentie. Hier is dat niet het geval. Maar het is in Moskou wel luxueuzer: prachtige flats, ruime badkamers met jacuzzi,...'

In België zijn de meeste sporttrofeeën uitgereikt. Je viel als Europese topspeelster toch weer amper in de prijzen.

'Uiteraard droom ik ervan om ooit eens Sportvrouw van het Jaar te worden. Maar ik ben realistisch genoeg om te beseffen dat Justine en Kim en Kim en Tia zware concurrenten zijn. Ik ben gewoon al fier dat ik deel uitmaak van een sterke generatie sportvrouwen en dat ik in hun gezelschap toch ooit al op een podium stond. En ik heb van Bloso wel de Vlaamse trofee voor Sportverdienste gekregen. Dat is ook een blijk van waardering. Vooral het zinnetje dat het is omdat ik iets heb bijgedragen aan de Belgische basketsport, doet me wel iets.'

Het heeft iets fin-de-carrière-achtigs, niet?

'Zo bekijk ik het alvast niet. Ik ben nog altijd maar 27 jaar en wil nog een vijftal jaar op topniveau schitteren. Ik heb nog zoveel doelen die ik wil realiseren.'

Ben je met jouw palmares nog echt niet voldaan?

'Ik won titels in Frankrijk, Zuid-Korea en Rusland en won ook al een paar keer de Euroliga. Maar daar stopt het niet. Ik wil opnieuw de Euroliga winnen en opnieuw Russisch kampioen worden. Ik hoop stiekem zelfs op de triple met CSKA: kampioen, beker en euroliga.'

En dan ben je weg uit Rusland?

'Dat is niet zeker. Lot en ik voelen ons hier immers bijzonder goed. En ik moet niet gek doen, het financiële speelt uiteraard ook mee. En op dat vlak is Rusland het paradijs.'

In Zuid-Europa wordt ook op hoog niveau gebasket en is het weer beter. Je kan daar gaan uitbollen.

'Uitbollen? Ik zal nooit uitbollen op topniveau en ik zal zeker niet dat jaartje te veel op het parket staan. Ik wil stoppen op een hoogtepunt. Als ik naar Zuid- Europa ga, is het om ook daar prijzen te pakken.

De vrouwelijke NBA in de States?

'Ik speelde in 2005 in de WNBA (bij Cleveland Rockers en New York Liberty) en maakte deel uit van het All Star-team. Dat zal me altijd bijblijven. Maar de WNBA is te belastend na een Europese campagne. Zeg nooit nooit, maar voorlopig is New York ver weg.'

Zuid-Korea was nog verder weg.

'Dat was inderdaad een heel bijzondere ervaring. Op sportief vlak - onze coach bij Seoul sprak geen gebenedijd woord Engels en de discipline van de Koreaanse speelsters was enorm - maar ook daarnaast. Het beanstigende gevoel bij ons bezoek aan de grens met Noord-Korea zit heel diep in mijn geheugen gegrift. Het was echt een gans andere mysterieuze cultuur, waarin moeilijk door te dringen was.'

Dan maar terug naar België en de Belgian Cats. Hoe pijnlijk was jullie EK-verhaal voorbije zomer?

'Absoluut niet. We werden zevende en ik werd topschutter. Akkoord, het ganse project stond in het teken van de Spelen. En dat is na een geweldige openingsweek jammer genoeg net niet gelukt. Ik zal misschien wel even moeten slikken als volgend jaar de Spelen bezig zijn, maar dit project mag niet verloren gaan. In 2012 zou het in principe nog kunnen. Maar dat is zover weg en is daarom compleet nog niet aan de orde. Ik weet zelfs niet of ik volgend jaar voor de Cats kan spelen. Maar ik denk al iets verder: als we het EK in Letland in 2009 halen, kunnen we ons misschien kwalificeren voor het WK van 2010. Daar was België nog nooit en dat speelt dus wel in mijn hoofd. Maar even geduld, ik concentreer me nu honderd procent op Moskou en je moet me geloven: ik weet zelfs nog niet wat ik volgend jaar ga doen.'