Sprinten tussen VS en Rusland

De Standaard:Diederik Van Vaerenbergh


foto Katrijn Van Giel

Ze is een van Belgiës strafste sportvrouwen, zij het in een ploegsport, het basketbal. Ze is Europese top, werd vier keer verkozen tot Europese Speelster van het Jaar en ze maakt het helemaal in de WNBA-profcompetitie in de VS, het heiligdom van haar sport, waar ze al sinds 2000 speelt. 'Ze' is Ann Wauters, 28 jaar, 1m93 bescheidenheid.


We treffen Ann Wauters in haar geboortestad Sint-Niklaas, waar ze haar zus een blitzbezoek brengt. Wauters is net terug uit de Verenigde Staten, waar ze tegen Detroit de finale heeft verloren van de Women's National Basketball Association (WNBA), het summum in het basketbal. Enkele uren later moet ze weer het vliegtuig op. In Rusland is het nieuwe seizoen intussen al begonnen. Moskou wacht op haar.

Wauters speelde al basketbal over zowat de hele wereld. Nadat België voor haar te klein was geworden, trok ze naar het Franse Valenciennes, nadien volgde het Russische Samara, en nu CSKA Moskou. Wat Europa betreft althans. Sinds 2000 combineert Wauters Europa immers met Amerika: eerst bij Cleveland, nadien bij New York en nu bij San Antonio. Even nam ze er ook de Zuid-Koreaanse competitie bij.

Het is ongemeen druk, neem ik aan. U heeft maar net de laatste wedstrijd van de play-offs in het Amerikaanse vrouwenbasketbal achter de rug, en na twee dagen België moet u alweer naar Rusland, om daar met CSKA Moskou aan het Europese seizoen te beginnen.

'Ik ben te laat, ik heb de eerste competitiewedstrijd al gemist. (lacht) Maar het klopt, het is zwaar. Het WNBA-seizoen loopt van mei tot september en dan is het Europese seizoen al begonnen. Het wordt allemaal wat veel. Ik overweeg dan ook om volgend seizoen een keertje Amerika over te slaan, ik ben er nog niet honderd procent uit wat ik ga doen.'

Excuseer? Mag ik dan veronderstellen dat er in Rusland meer geld te rapen valt dan in Amerika? Anders zou u toch een keertje Rusland links laten liggen?

'Eigenlijk wel, ik durf toe te geven dat ik in Rusland meer verdien. In de WNBA liggen de lonen echt niet zo hoog. Alles ligt er vast in afspraken, met inbegrip van de minimum- en maximumlonen. Daar kan niemand onderuit. De speelsters hebben op zich weinig rechten, die zitten vooral bij de basketliga zelf. In Rusland kan ik mijn eigen loon onderhandelen, daar kan ik meer mijn persoonlijke eisen uitspelen. Dat kan niet in Amerika, dat wel de verdienste heeft een professionele vrouwenliga mogelijk gemaakt te hebben.'

'Nu, sportief is de Europese competitie voor mij ook wel belangrijk hoor. Alleen is de combinatie van twee topseizoenen sportief enorm zwaar om vol te houden, als je er dan nog eens de wedstrijden met de nationale ploeg bijneemt. Ik sloeg trouwens al enkele keren een Amerikaans seizoen over, maar nu heb ik er dus wel weer eentje achter de rug.'

Het basketbal in Amerika staat in de algemene opinie nochtans voor de glamour, het grote geld. Die perceptie klopt dus niet?

'De professionele vrouwenliga bestaat twaalf jaar en is in zijn geheel economisch rendabel. Maar het hele systeem zit anders in elkaar. In Europa draaien de meeste clubs op sponsoring. In de Verenigde Staten spelen televisierechten hun rol, plus de ticketverkoop. Gemiddeld spelen we voor achtduizend toeschouwers, waarbij dan met gordijnen de bovenste verdieping van de tribunes wordt dichtgeschoven, waardoor je het gevoel krijgt dat je in een volle zaal speelt. We spelen in de zalen van de mannen, ja, en die zitten bomvol. Door die gordijnen wordt ook bij ons dat gevoel gecreëerd. Maar eender hoe blijft achtduizend toeschouwers een pak publiek.'

'Het maximum aantal toeschouwers dat ik meemaakte, is zestienduizend, enkele weken geleden, bij de laatste match van de playoff-finale. Wat dat betekent ten opzicht van Europa? In Valenciennes speelden we voor drieduizend toeschouwers, maar die werden dan echt in de zaal gepropt. In Ekaterinburg in Rusland speelden we toch ook voor vierduizend mensen, Spanje telt ook mee op dat vlak.'

Het kan alleen maar aangeven hoe belangrijk uw sport is in de States.

'Sport is groot in de Verenigde Staten, uiteraard. Ik denk dat het basketbal op de derde plaats komt, na het American Football en het baseball. Ook bij de vrouwen, ja. We hebben er zelfs de enige professionele competitie. De WNBA bekleedt daarom een beetje een speciale plaats. Ons voetbal, het soccer, heeft even ruime belangstelling gekend, en het volleybal ook. Maar in die sport gaat nu veel belangstelling naar het beachvolleybal.'

Wat maakt die sporten, en concreet het basketbal, dan zo sterk?

'Ik denk dat de ideeën van David Stern, de grote baas van het NBA, een grote rol spelen. Hij wil een competitie creëren waarin plaats is voor verrassingen. Stern wil spelen met evenwaardige ploegen, zodat eigenlijk iedere ploeg elk jaar de titel kan binnenhalen. Elke stad moet kampioen kunnen worden. Dat is het systeem van de draft (het systeem waarbij ploegen om de beurt nieuwe speelsters mogen 'kiezen', red.) De zwakste ploeg van het voorbij seizoen mag bijvoorbeeld als eerste kiezen. Dat zie ik in het Belgische voetbal niet snel gebeuren.'

Het was via die draft dat u in 2000 bij Cleveland terechtkwam, als 'ruwe diamant die nog moest worden gepolijst'. Hoe bekend bent u acht jaar later in de Verenigde Staten, vergeleken met België?

'Absoluut niet eigenlijk, tenzij door mijn opvallende lengte. Op straat word ik wel eens aangesproken: “Je bent zo groot, je speelt basketbal, zeker?, Maar dat is dan de enige reden, het is niet dat ik herkend word. Het is in niets te vergelijken met wat ik merk bij de spelers van ons mannenteam. Zeker niet als ze dan nog eens een vedette als partner hebben, zoals Tony Parker met Eva Longoria.'

Alhoewel u een van Europa's beste basketbalspeelsters bent, werd u nog nooit Sportvrouw van het Jaar in België. U trof de vorige jaren altijd wel een judoka of tennisster op uw weg. Dit jaar is het strijden om een tweede plaats na hoogspringster Tia Hellebaut. Hoe frustrerend is dat?

'Niet eigenlijk. Ik heb me daar bij neergelegd. Ten eerste is basketbal een teamsport en daarnaast kennen de mensen in België me amper. De enige keren dat ik in ons land speel, is met de nationale ploeg.'

'Nu, niet dat me dat fel stoort. Ik zou bijvoorbeeld veel liever het Belgische basketbal in een gunstige richting zien evolueren, dan dat ik een individuele prijs win. Minder media-aandacht, betekent bijvoorbeeld automatisch ook minder druk, vergeleken met, ik noem maar iemand, Tom Boonen.'

Hoe verschillend gaan de media in Amerika en België met mensen als u om? Ik bel uw manager, ik hoor dat u kortstondig in België bent en we kunnen een afspraak regelen. Is dat in de States denkbaar?

'Eigenlijk niet. De perschef van de ploeg is altijd wel in de buurt en bij 'rare' vragen wordt meteen ingegrepen, met als gevolg dat je cliché-antwoorden krijgt en interviews meestal zeer oppervlakkig blijven. We worden redelijk afgeschermd. Ik gaf ooit in Amerika een interview aan een Belgische journalist en kreeg dat meteen te horen. De finale van de WNBA daarentegen was wel een mediacircus, nog veel meer bovenop wat we doorsnee tijdens het seizoen gewend waren. Analisten voor de wedstrijd, tijdens, erna, maar telkens wel puur over het basketbal.'

U refereert nu allicht aan privévragen? In België weet iedereen dat u een vriendin hebt, u maakt er ook geen geheim van. Toen u samen met uw vriendin een bouwgrond kocht, verscheen hier in de pers dat daarvoor bomen moesten sneuvelen. De tol van het bekend zijn?

'In de VS wordt inderdaad niet over privézaken gesproken. In België of Europa worden snel vragen gesteld over relaties of partners, in Amerika nooit. Veel meisjes in het vrouwenbasketbal hebben een vriendin, en geen vriend of man. Ik weet dat, velen weten het. Maar er openlijk over praten? Het mag blijkbaar niet. Waarom? Het imago van de sport om een of andere reden, zeker? Zoals ik al zei: we worden overbeschermd.'

Wat mag de sportieve toekomst nog brengen?

'Veel, eigenlijk. Eerst en vooral de Europese clubtitel, de Euroleague met Moskou. Klopt, ik won die al drie keer, maar het is intussen alweer enkele jaren geleden. Nu ik zo nipt de titel in de WNBA miste, is dat toch ook weer een uitdaging.'

En de Olympische Spelen? Want u was zwaar ontgoocheld dat het België met zijn 'Belgian Cats' niet gelukt is zich voor Peking te plaatsen?

'Het was en is een droom. Het is toch iets gigantisch voor een sport als het basketbal. We hadden een goed project, maar dat is nu weg. Er zijn geen budgetten meer, de continuïteit is weg. Mijn eerste idee is: het is voorbij en ik kom er niet meer op terug.'

'Ik weet niet eens of ik over vier jaar nog zal basketballen. Maar oké, zet het halen van de Olympische Spelen er ook maar bij. Ik zal er 32 zijn en het feit dat het dit jaar niet lukte, heeft zwaar gewogen op me, maar ik ken mezelf. Binnenkort zal het toch weer kriebelen. (lacht)'