Sprinten tussen VS en Rusland

De Standaard:Diederik Van Vaerenbergh


foto Katrijn Van Giel

Ze is een van Belgiës strafste sportvrouwen, zij het in een ploegsport, het basketbal. Ze is Europese top, werd vier keer verkozen tot Europese Speelster van het Jaar en ze maakt het helemaal in de WNBA-profcompetitie in de VS, het heiligdom van haar sport, waar ze al sinds 2000 speelt. 'Ze' is Ann Wauters, 28 jaar, 1m93 bescheidenheid.


We treffen Ann Wauters in haar geboortestad Sint-Niklaas, waar ze haar zus een blitzbezoek brengt. Wauters is net terug uit de Verenigde Staten, waar ze tegen Detroit de finale heeft verloren van de Women's National Basketball Association (WNBA), het summum in het basketbal. Enkele uren later moet ze weer het vliegtuig op. In Rusland is het nieuwe seizoen intussen al begonnen. Moskou wacht op haar.

Wauters speelde al basketbal over zowat de hele wereld. Nadat België voor haar te klein was geworden, trok ze naar het Franse Valenciennes, nadien volgde het Russische Samara, en nu CSKA Moskou. Wat Europa betreft althans. Sinds 2000 combineert Wauters Europa immers met Amerika: eerst bij Cleveland, nadien bij New York en nu bij San Antonio. Even nam ze er ook de Zuid-Koreaanse competitie bij.

Het is ongemeen druk, neem ik aan. U heeft maar net de laatste wedstrijd van de play-offs in het Amerikaanse vrouwenbasketbal achter de rug, en na twee dagen België moet u alweer naar Rusland, om daar met CSKA Moskou aan het Europese seizoen te beginnen.

'Ik ben te laat, ik heb de eerste competitiewedstrijd al gemist. (lacht) Maar het klopt, het is zwaar. Het WNBA-seizoen loopt van mei tot september en dan is het Europese seizoen al begonnen. Het wordt allemaal wat veel. Ik overweeg dan ook om volgend seizoen een keertje Amerika over te slaan, ik ben er nog niet honderd procent uit wat ik ga doen.'

Excuseer? Mag ik dan veronderstellen dat er in Rusland meer geld te rapen valt dan in Amerika? Anders zou u toch een keertje Rusland links laten liggen?

'Eigenlijk wel, ik durf toe te geven dat ik in Rusland meer verdien. In de WNBA liggen de lonen echt niet zo hoog. Alles ligt er vast in afspraken, met inbegrip van de minimum- en maximumlonen. Daar kan niemand onderuit. De speelsters hebben op zich weinig rechten, die zitten vooral bij de basketliga zelf. In Rusland kan ik mijn eigen loon onderhandelen, daar kan ik meer mijn persoonlijke eisen uitspelen. Dat kan niet in Amerika, dat wel de verdienste heeft een professionele vrouwenliga mogelijk gemaakt te hebben.'

'Nu, sportief is de Europese competitie voor mij ook wel belangrijk hoor. Alleen is de combinatie van twee topseizoenen sportief enorm zwaar om vol te houden, als je er dan nog eens de wedstrijden met de nationale ploeg bijneemt. Ik sloeg trouwens al enkele keren een Amerikaans seizoen over, maar nu heb ik er dus wel weer eentje achter de rug.'

Het basketbal in Amerika staat in de algemene opinie nochtans voor de glamour, het grote geld. Die perceptie klopt dus niet?

'De professionele vrouwenliga bestaat twaalf jaar en is in zijn geheel economisch rendabel. Maar het hele systeem zit anders in elkaar. In Europa draaien de meeste clubs op sponsoring. In de Verenigde Staten spelen televisierechten hun rol, plus de ticketverkoop. Gemiddeld spelen we voor achtduizend toeschouwers, waarbij dan met gordijnen de bovenste verdieping van de tribunes wordt dichtgeschoven, waardoor je het gevoel krijgt dat je in een volle zaal speelt. We spelen in de zalen van de mannen, ja, en die zitten bomvol. Door die gordijnen wordt ook bij ons dat gevoel gecreëerd. Maar eender hoe blijft achtduizend toeschouwers een pak publiek.'

'Het maximum aantal toeschouwers dat ik meemaakte, is zestienduizend, enkele weken geleden, bij de laatste match van de playoff-finale. Wat dat betekent ten opzicht van Europa? In Valenciennes speelden we voor drieduizend toeschouwers, maar die werden dan echt in de zaal gepropt. In Ekaterinburg in Rusland speelden we toch ook voor vierduizend mensen, Spanje telt ook mee op dat vlak.'

Het kan alleen maar aangeven hoe belangrijk uw sport is in de States.

'Sport is groot in de Verenigde Staten, uiteraard. Ik denk dat het basketbal op de derde plaats komt, na het American Football en het baseball. Ook bij de vrouwen, ja. We hebben er zelfs de enige professionele competitie. De WNBA bekleedt daarom een beetje een speciale plaats. Ons voetbal, het soccer, heeft even ruime belangstelling gekend, en het volleybal ook. Maar in die sport gaat nu veel belangstelling naar het beachvolleybal.'

Wat maakt die sporten, en concreet het basketbal, dan zo sterk?

'Ik denk dat de ideeën van David Stern, de grote baas van het NBA, een grote rol spelen. Hij wil een competitie creëren waarin plaats is voor verrassingen. Stern wil spelen met evenwaardige ploegen, zodat eigenlijk iedere ploeg elk jaar de titel kan binnenhalen. Elke stad moet kampioen kunnen worden. Dat is het systeem van de draft (het systeem waarbij ploegen om de beurt nieuwe speelsters mogen 'kiezen', red.) De zwakste ploeg van het voorbij seizoen mag bijvoorbeeld als eerste kiezen. Dat zie ik in het Belgische voetbal niet snel gebeuren.'

Het was via die draft dat u in 2000 bij Cleveland terechtkwam, als 'ruwe diamant die nog moest worden gepolijst'. Hoe bekend bent u acht jaar later in de Verenigde Staten, vergeleken met België?

'Absoluut niet eigenlijk, tenzij door mijn opvallende lengte. Op straat word ik wel eens aangesproken: “Je bent zo groot, je speelt basketbal, zeker?, Maar dat is dan de enige reden, het is niet dat ik herkend word. Het is in niets te vergelijken met wat ik merk bij de spelers van ons mannenteam. Zeker niet als ze dan nog eens een vedette als partner hebben, zoals Tony Parker met Eva Longoria.'

Alhoewel u een van Europa's beste basketbalspeelsters bent, werd u nog nooit Sportvrouw van het Jaar in België. U trof de vorige jaren altijd wel een judoka of tennisster op uw weg. Dit jaar is het strijden om een tweede plaats na hoogspringster Tia Hellebaut. Hoe frustrerend is dat?

'Niet eigenlijk. Ik heb me daar bij neergelegd. Ten eerste is basketbal een teamsport en daarnaast kennen de mensen in België me amper. De enige keren dat ik in ons land speel, is met de nationale ploeg.'

'Nu, niet dat me dat fel stoort. Ik zou bijvoorbeeld veel liever het Belgische basketbal in een gunstige richting zien evolueren, dan dat ik een individuele prijs win. Minder media-aandacht, betekent bijvoorbeeld automatisch ook minder druk, vergeleken met, ik noem maar iemand, Tom Boonen.'

Hoe verschillend gaan de media in Amerika en België met mensen als u om? Ik bel uw manager, ik hoor dat u kortstondig in België bent en we kunnen een afspraak regelen. Is dat in de States denkbaar?

'Eigenlijk niet. De perschef van de ploeg is altijd wel in de buurt en bij 'rare' vragen wordt meteen ingegrepen, met als gevolg dat je cliché-antwoorden krijgt en interviews meestal zeer oppervlakkig blijven. We worden redelijk afgeschermd. Ik gaf ooit in Amerika een interview aan een Belgische journalist en kreeg dat meteen te horen. De finale van de WNBA daarentegen was wel een mediacircus, nog veel meer bovenop wat we doorsnee tijdens het seizoen gewend waren. Analisten voor de wedstrijd, tijdens, erna, maar telkens wel puur over het basketbal.'

U refereert nu allicht aan privévragen? In België weet iedereen dat u een vriendin hebt, u maakt er ook geen geheim van. Toen u samen met uw vriendin een bouwgrond kocht, verscheen hier in de pers dat daarvoor bomen moesten sneuvelen. De tol van het bekend zijn?

'In de VS wordt inderdaad niet over privézaken gesproken. In België of Europa worden snel vragen gesteld over relaties of partners, in Amerika nooit. Veel meisjes in het vrouwenbasketbal hebben een vriendin, en geen vriend of man. Ik weet dat, velen weten het. Maar er openlijk over praten? Het mag blijkbaar niet. Waarom? Het imago van de sport om een of andere reden, zeker? Zoals ik al zei: we worden overbeschermd.'

Wat mag de sportieve toekomst nog brengen?

'Veel, eigenlijk. Eerst en vooral de Europese clubtitel, de Euroleague met Moskou. Klopt, ik won die al drie keer, maar het is intussen alweer enkele jaren geleden. Nu ik zo nipt de titel in de WNBA miste, is dat toch ook weer een uitdaging.'

En de Olympische Spelen? Want u was zwaar ontgoocheld dat het België met zijn 'Belgian Cats' niet gelukt is zich voor Peking te plaatsen?

'Het was en is een droom. Het is toch iets gigantisch voor een sport als het basketbal. We hadden een goed project, maar dat is nu weg. Er zijn geen budgetten meer, de continuïteit is weg. Mijn eerste idee is: het is voorbij en ik kom er niet meer op terug.'

'Ik weet niet eens of ik over vier jaar nog zal basketballen. Maar oké, zet het halen van de Olympische Spelen er ook maar bij. Ik zal er 32 zijn en het feit dat het dit jaar niet lukte, heeft zwaar gewogen op me, maar ik ken mezelf. Binnenkort zal het toch weer kriebelen. (lacht)'

Back in Russia

Back in Russia..

We hebben een schitterend seizoen gehad in Amerika met San Antonio. Het was dan ook een ontgoochelende finale tegen Detroit.
In de finale misten we een extra rotatie door de kwetsuren van onze pointguards. Detroit heeft veel ervaring en kon rekenen op mvp Katie Smith. Maar het was pijnlijk om de finale in 3 wedstrijden te verliezen. Zeker als je zo hard gewerkt hebt om daar te geraken.
Maar ik kan terugkijken op een geslaagde WNBA campagne. We werden ‘Western Conference’ kampioen in een competitie met zware concurrentie. Maar ook op menselijk gebied zie ik het als een verrijkende ervaring, de ploeg en coaching staff bestaan in San Antonio uit uitzonderlijke individuen.

Na een (te) korte stop in België ben ik terug in Moskou.
In minder dan een week tijd veranderde ik van mijn San Antonio Jersey naar CSKA Jersey. Van San Antonio, USA naar Moskou, Rusland.
Door het lange seizoen in Amerika miste ik 2 competitiewedstrijden met CSKA in de Russische competitie. Dus weinig tijd om te rusten en onmiddellijk aansluiten bij mijn ploeg in Moskou. Het is altijd een beetje thuiskomen, omdat het zo vertrouwd geworden is. Het is ondertussen mijn 5e seizoen hier in Rusland. De naam van de ploeg is veranderd maar de basis van de ploeg blijft behouden. Edwige Lawson, Maria Stepanova, Ilona Korstine, Olga Arteshina, en mezelf, spelen al 4 jaar samen.

Dit jaar hebben we een paar sterke aanwinsten, Katie Douglas (Indiana, WNBA), Janel Mc Carville (New York, WNBA), Gorbunova Olexandra (ex Sopron), Liudmila Sapova, Danilochkina Elena.
Alle ploegen in Rusland blijven zich versterken.
Spartak Moskou, Dynamo Moskou en Ekaterinburg blijven de gekende concurrenten voor de Russische titel.


Ik ben momenteel in Riga, Letland. Morgen spelen we onze tweede euroliga wedstrijd.
Op 19/11 spelen we terug tegen Lille. Altijd leuk om terug dicht bij huis te spelen.
We spelen in groep B met als zwaarste tegenstander, Brno. Venetië is de nieuwkomer.
Euroliga blijft mijn stokpaardje. Het halen van de Final is dus een absolute must!



Tot binnenkort,
Ann

ESPN ARTICLE: RISING WAUTERS

http://sports.espn.go.com/wnba/columns/story?columnist=voepel_mechelle&id=3623231


SAN ANTONIO -- The Silver Stars pretty much have to win Friday night's Game 2 of the WNBA Finals (ESPN2, 7:30 p.m. ET) to have any realistic chance at the championship. But whatever happens, this season already has been a big victory for Ann Wauters.

She came back to the WNBA after two seasons away and has loved being in San Antonio.

"I played in Cleveland and New York. And not to say anything bad about those teams, but this has been the place where I've been enjoying it the most," Wauters said. "Everything, of course, starts on the court. I've been able to adapt quickly with this team, and I have great teammates. And the whole coaching staff has been wonderful."

Wauters, a native of Belgium, came to the WNBA in 2000 when she was just 19 years old. By that point, she'd already been playing professionally in France for two years.

San Antonio's Dan Hughes, who was then the coach at Cleveland, saw tape of her playing when she was still just a teenager and immediately called one of his Rockers assistants.

"And I said, 'Here she is. Here's a player we want,' " Hughes said. "She's got an array of offensive moves; she'd be a pretty good player even if she wasn't the size she is. Defensively, she understands rotations. She always helps your team a lot in so many ways."

Wauters is 6 feet, 4 inches, and just laughs when asked where she came by her basketball talent. Neither her parents nor anyone else in her family played the sport. Her formative years, she was on a club team that only practiced a couple of times a week. She really had no plan back then for basketball to be her meal ticket, let alone give her the chance to travel around the world.

But it has. After three seasons in Cleveland (a now defunct franchise), she didn't compete in the WNBA in 2003. She played in 13 games for New York in 2004, then a full season in 2005. She didn't come to the WNBA in 2006 or '07.

She has played the last four years in Russia, and plans to return there this year. As for her decision to rejoin the WNBA, that was both timing and circumstance.

Belgium did not make the 2008 Olympic field, so she did not have national-team duties this summer. Plus, after the time away from the WNBA, she wanted to experience that level of play again.

"This is the toughest league in the world, and it's that competition and the chance to work with such great people and coaches that makes you better," she said. "It's been really exciting to play here and to make the finals for the first time in my career.

"That was also one of my goals in coming here: not just to play, but really have some results."

When Wauters came to the WNBA, she had the expected adjustment issues in regard to getting used to more physical play.

"The strategy against her used to be you were physical with her and move her off the block," Hughes said. "That's still the case, but she deals with it so much better now. She's evolved from the standpoint of taking on physical players.

"She's physically stronger now, and she's added more range to her face-up game. She's always been a very bright player and a mobile player. She's always been a good teammate."

Detroit's Taj McWilliams-Franklin remembers first playing against a teen-aged Wauters over in Europe.

"I really enjoy watching her play -- except against us," McWilliams-Franklin said. "Because she has great fundamentals, great hands and she works really, really hard."

San Antonio's Becky Hammon, who previously competed with Wauters in New York before they became WNBA teammates again for the Silver Stars, also pointed out work ethic.

"She's an absolute gym rat," Hammon said. "Her individual work has stepped her game up. She's naturally gifted and talented, and it's an advantage to be [6-4] and able to run the floor like she does. But she's also worked on every area of her game, and it shows."

Wauters, who averaged 14.7 points and 7.5 rebounds in this regular season, isn't sure what her plans will be for next year. As much as she has enjoyed playing in San Antonio and likes life in the United States, she worries about the toll on her body of competing year-round. She'll be 28 on Oct. 12. That's still quite young, but remember she has been a pro for a decade already.

"When I look back, I know that first year [in Cleveland] was the toughest of my career," she said. "To come here by myself, very young, didn't know what to expect at all. It was hard for my family letting me go to an unknown world. My parents didn't play basketball; they weren't in that competitive kind of world. They really weren't sure what they were sending their daughter to.

"And it was tough with the physical game; I wasn't used to that. Everything was really new. But, of course, it all helped me to grow and become a much better player. And now, coming to San Antonio, I can say only good things about my whole experience here. "

Mechelle Voepel of The Kansas City Star is a regular contributor to ESPN.com. She can be reached at mvoepel123@yahoo.com.